Wyspy Liparyjskie (Eolskie) – część II: Lipari

Wyspy Liparyjskie lub Eolskie to grupa wysp pochodzenia wulkanicznego usytuowana na Morzu Tyrreńskim. Liczy siedemnaście wysp - siedem większych, zamieszkałych, licznie odwiedzanych przez turystów, oraz dziesięć mniejszych, często będących jedynie niewielką formacją skalną, nieomal całkowicie pozbawionych roślinności i śladów ludzkiej działalności. Dwie z nich Vulcano i Stromboli po dziś dzień są czynnymi wulkanami.

W poprzednim poście skupiłam się na wyspie Volcano, dzisiaj chciałabym przybliżyć kolejną wyspę: Lipari, od nazwy której archipelag nazywany jest często Wyspami Liparyjskimi. Tak jak inne wyspy archipelagu, ma pochodzenie wulkaniczne, a znajdujący się na niej drzemiący wulkan nosi tę samą nazwę. Jego ostatnia erupcja miała miejsce w 1230 roku . Całkowita powierzchnia wyspy wynosi ok. 37,3 km². Ukształtowanie powierzchni wyspy wyżynne, z maksymalną wysokością do 594 m n.p.m.

Największym miastem i portem jest Lipari – urocze zabytkowe miasteczko poprzecinane siecią wąskich , krętych dróg.

Lipari - panorama miasta

Lipari  i jego uliczki

Lipari

Lipari

Na niewysokim wzgórzu nad miastem usytuowane są najważniejsze zabytki wyspy: katedra Św Bartolomea i normański średniowieczny klasztor, niegdyś należący do katedry.

Katedra  Św Bartolomea

Wnętrze katedry

Te właśnie zabytki najlepiej oddają bogatą i burzliwą historię wyspy. Nękana niekończącymi się najazdami arabskimi, wyspa przechodzi kolejno w ręce normańskie, arabskie, hiszpańskie (habsburskie). W roku 1003 hrabia Ruggiero Stary sprowadza na Lipari mnichów benedyktyńskich, którzy nieopodal zamku wznoszą pierwszy klasztor . Około roku 1131, za panowania Ruggiero II powstaje budynek klasztoru który możemy oglądać obecnie. Połączony z kościołem klasztor funkcjonuje przez wieki do czasu inwazji tureckiej, w czasie której zostaje spalony. Po odzyskaniu wyspy cesarz Karol V wzmacnia fortyfikacje zamku, odbudowuje katedrę w stylu barokowym, jako budowlę trzynawową, od strony północnej połączoną z klasztorem.

Wnętrze katedry

Ten ostatni nie odzyskuje jednak swojego pierwotnego blasku. Początkowo pełni rolę miejsca pochówku, później teren zapada się coraz bardziej. Po kolejny trzęsieniu ziemi przysypany murami i ziemią ulega całkowitemu zapomnieniu. Przypadek sprawia, że ponownie odkryty zostaje dopiero w roku 1978. Prace archeologiczne odsłoniły zabudowania klasztoru w formie nieregularnego czworoboku z ogrodem w środku. To właśnie ów ogród z otoczony krużgankami z starożytnymi kolumnami pochodzącymi ze znajdujących się na wyspie antycznych domów rzymskich i greckich przyciąga ogromne rzesze turystów.

Kolumnada w klasztorze normańskim

.

Klasztor normański

Poza miastem Lipari rozciąga się rozległe starożytne cmentarzysko (necropolis) z czasów grecko-rzymskich. Należy ono do najbogatszych w regionie Sycylii. Podczas prac wykopaliskowych wydobyto z niego resztki ponad 1300 grobów .

Nekropolia

W okresie turystycznym Lipari tętni życiem. Dziesiątki barów, kawiarni, sklepów. Tłumy turystów nie ułatwiają zwiedzania wyspy. Nam udało się odwiedzić ją w połowie września, gdy wszystko jest łatwiej dostępne, spokojniejsze. Zrobiła na nas ogromne wrażenie.